Το τέλος αντίστροφα

Έχω πιάσει τον εαυτό μου τελευταία όταν πεθαίνει κάποιος δικός μου, να κάνω ιδιαίτερα μακάβριες σκέψεις. Όπως, πως μπορεί να ‘ναι τις πρώτες στιγμές μόνος μέσα στην νέα κατοικία, ή πως θα ‘ναι το πρώτο βράδυ. Το σώμα, το δέρμα, τα μαλλιά, τα κλειστά βλέφαρα.

Ίσως είναι μια διαδικασία αυτές οι μακάβριες σκέψεις να ξορκίσω το γεγονός του θανάτου. Να διώξω την ύπαρξη του, να μείνω στο τέλος τέλος μόνο με την αίσθηση και το συναίσθημα της απώλειας που προκαλείται από την τελεσίδικη φυσική απουσία.


Τελευταία η ίδια σκέψη έρχεται και με ανθρώπους που πεθαίνουν και δεν είναι συγγενείς ή φίλοι. Αφορμή για αυτή την συνειδητοποιήσει ήταν ο θάνατος του Σεραφείμ Φυντανίδη. Το ίδιο είχα νοιώσει στο πιο πρόσφατο και στο πιο μακρινό παρελθόν για τους Σάκη Μπουλά, Θανάση Βέγγο, Νίκο Παπάζογλου, Γιάννη Καλαμίτση. Είναι απίστευτο πως έρχονται τα πράγματα και γεννιούνται συναισθήματα για ανθρώπους που δεν γνωρίσαμε προσωπικά. Αυτό όμως ενέχει η σχέση όπως ορίζεται απ’ τον καθένα, όπως πηγάζει μέσα απ’ αυτό που αφήνει ο καθένας πίσω του.

Οι άνθρωποι που προανέφερα μέσα από τον χώρο του ο καθένας και με το έργο του μας μεγάλωσαν, με μεγάλωσαν για να μην γενικεύω. Ενώ περιγράφω σχέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως γονεϊκές.


Με τις ταινίες του Βέγγου δεν μεγάλωσα μόνο εγώ, μεγαλώνουν ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι. Με τον Σ. Μπουλά δεν μπορώ να μην συνδέσω την ύπαρξη του πολυαγαπημένου Γ. Ζουγανέλη, καθώς και όλη την εποχή που συνυπήρχαν και αποτελούσε συνέχεια αν θέλετε της εποχής που αφομοιώθηκαν οι ταινίες του Θ. Βέγγου.


Συνδέουμε και συνδεόμαστε μέσα από την ύπαρξη και το έργο άλλων ανθρώπων. ‘’Επώνυμων’’ και ‘’ανώνυμων’’ , ‘’αγνώστων’’ και δικών.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα επαναλαμβανόμενα σκρατς του βινυλίου του ‘’Μέσω νεφών’’ του Ν. Παπάζογλου. ‘’Η ρωγμή του χρόνου’’, το ‘’Φύσηξε ο βαρδάρης’’. Εφηβικά και μεταφηβικά χρόνια περασμένων δεκαετιών με δυσκολίες υπαρκτές και δυσκολίες φτιαχτές.


Πιο μετά άλλες καταστάσεις, άλλες φάσεις ζωής.


Άγριο ξημέρωμα στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, ο Γ. Καλαμίτσης στα φοιτητικά χρόνια. Σχεδόν δυο δεκαετίες μετά, ο ίδιος άνθρωπος σε άλλη στέγη ραδιοφωνική, στην τελευταία του, στον Real, τα πρωινά Σαββατοκύριακα.


Ζουμ, ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ, οι ίδιοι άνθρωποι. ΚΑΙ καινούργιοι. Ο γιος μου, να τραγουδά και να γελά ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ ζουμ.

Η Ελευθεροτυπία του Σ. Φυντανίδη, η εφημερίδα που μ’ έκανε να διαβάζω εφημερίδα, η εφημερίδα που γνώρισα σημαντικούς απλούς ανθρώπους, σημαντικές σκέψεις.


Δεν συμφωνώ με τον ρόλο των διευθυντών μεγάλων εφημερίδων, που τρων και πίνουν με πρωθυπουργούς και άλλα ‘’μεγάλα’’ πολιτικά στελέχη. Όμως η ελευθερία που έδινε στους συνεργάτες του θεωρώ πως ήταν ο ορισμός της ώριμης συμπεριφοράς, προς ώριμους ανθρώπους.

Πάντα πρέπει να ξεσκαρτάρουμε τα πράγματα και να κρατάμε ως πολύτιμα βέλη στην όποια φαρέτρα μας αυτά που νοιώθουμε να μας θωρακίζουν.

Σκέψεις...σκέψεις με αφορμή τον θάνατο. Όταν χάνεται κάποιος, όταν πεθαίνει κάποιος, πεθαίνει για όλους εμάς που συνεχίζουμε να ζούμε. Αυτό λέμε, αυτό βιώνουμε, αυτή είναι η πραγματικότητά μας. 


Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η άλλη πραγματικότητα.

Ο δικός μας ‘’εν ζωή’’ θάνατος.

Για όλους αυτούς που φεύγουν, που πεθαίνουν. Υπάρχει και αυτή η πραγματικότητα. Μπορεί να ζούμε εμείς όμως πεθαίνουμε για αυτούς που φεύγουν. Έχουν και αυτοί να διαχειριστούν τη δική μας απώλεια.

Τρελές σκέψεις ίσως σκεφτεί κάποιος...

Όταν έχεις παιδιά γίνονται απίστευτες απ’ το πουθενά διεργασίες μέσα μας, μέσα μου. Σαν από μόνη της να ανακατεύεται και να μοιράζεται η τράπουλα, ενώ δεν έχει τις στάνταρ φιγούρες αλλά καλείσαι να σχεδιάσεις εκ’ νέου.


Τα πάνω κάτω ή τα κάτω πάνω. Δεν έχει σημασία, σημασία έχει το μοίρασμα, η ενέργεια, η κίνηση. Η διαχρονικότητα της κίνησης και η βελτίωση, η εξέλιξη της.


Σαν ένα ταξίδι, όπως όλα είναι τελικά, ένα ταξίδι, με φαινομενικό προορισμό που τελικά τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε αν θα ‘ρθει και πότε.

Γι αυτό οφείλουμε το ταξίδι να έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις.



β.ψ.
Εδώ και μέρες έχω γράψει τις σκέψεις και κάτι με φρενάρει στην δημοσίευση. Η μισή αρχή είναι ο ορισμός των πραγμάτων. Αν γίνει αυτό, το πράγμα ξεκινά να κυλά. 

Σχόλια