Συνδέσεις....

Από το teaofrun.blogspot.gr

Η μαγεία είναι κάτι που έρχεται ξαφνικά, και αυτό ίσως είναι το πιο βασικό χαρακτηριστικό της. Από τα μέσα Αυγούστου προσπαθούσα να βρω σύνδεση μεταξύ του Προφ. Ηλία στο Δάσος Κουρή και του σημείου που βρίσκονται οι κεραίες του ΟΤΕ (πάνω απ' το λατομείο) απέναντι από την διασταύρωση Πανοράματος, 4,5 χιλιόμετρα μετά το Ασβεστοχώρι. Ήθελα να βρω μονοπάτι πάνω στην ''κορυφογραμμή'' μεταξύ των δύο σημείων που προανέφερα.

Είχα προσπαθήσει και από τις δύο μεριές. Πρώτα απ' τον Προφ. Ηλία, από εκεί μπόρεσα με δυσκολία να πάω μέχρι το ''ύψος'' του Παπανικολάου, μετά αναγκαστικά κατέβηκα και συνέχισα παράλληλα με τον φράχτη του νοσοκομείου μέχρι τον δρόμο. Την δεύτερη πήγα από τις κεραίες του ΟΤΕ, αφού έφτασα επάνω προσπάθησα να βρω μονοπάτι, τα πουρνάρια ήταν ιδιαίτερα πυκνά και άρχισα να κρυώνω αφού περπατούσα πια και το υψόμετρο είναι περίπου στα 700 μέτρα. Τότε είδα ένα μονοπάτι που φαντάστηκα ότι βγάζει προς τον δρόμο του Αγ. Βασίλειου, ήταν όμως αργά για εξερεύνηση ενώ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και δεν είχα μαζί μου φακό. Αναγκάστηκα να επιστρέψω πίσω από τον δρόμο του λατομείου που ανέβηκα.

Την Δευτέρα 17.11 αργά το απόγευμα αφού ανέβηκα στον Προφ. Ηλία, χάθηκα σε μικρές γνωστές διαδρομές γύρω από την παιδική χαρά στο Δάσος Κουρή. Συντροφιά, οι σκέψεις, τα φύλλα, η ομίχλη, η λάσπη, η υγρασία πάνω στα κλαδιά σαν γυάλινες μικροσκοπικές χριστουγεννιάτικες μπάλες. 

Κάποια στιγμή μπήκα σε ένα μονοπάτι σχετικά γνωστό και ξεκίνησα μια γλυκιά σταθερή ανάβαση, θυμόμουν ότι σε λίγο θα με οδηγούσε σε κάποιο παράδρομο του κεντρικού δρόμου με την άσφαλτο. Ανεβαίνοντας όμως παρατήρησα ότι υπήρχε μια διχάλα με μεγαλύτερη κλίση που δεν είχα παρατηρήσει κάποια άλλη φορά. Συνέχισα να ανεβαίνω με πολύ γλίστρα και μερικές πτώσεις από την έντονη λάσπη αλλά και το γλιστερό των κιτρινοκαφέ φύλλων. Από το σημείο που ξεκίνησε η νέα διαδρομή το μονοπάτι έδινε μια αίσθηση βεβαιότητας όσον αφορά την κατάληξή του. Ήταν ένα αίσθημα απόλυτης μα ανεξήγητης σιγουριάς με δεδομένη την έντονη ομίχλη, και το άγνωστο του σημείου, αφού εκεί βρισκόμουν για πρώτη φορά όπως προανέφερα. Συνέχισα με αργό απ' την ανηφόρα ρυθμό ενώ σταδιακά ο αριθμός των δέντρων μειώνονταν, μπροστά φώτιζε περισσότερο, και φαίνονταν να κατευθύνομαι σε κάποιο ξέφωτο. Για λίγο ακόμα το μονοπάτι συνέχισε διαγώνια και ανηφορικά και οδήγησε σε στενό χωματόδρομο πια. Το μαγικό είχε γίνει. Αρχικά αναρωτήθηκα αν ήμουν πραγματικά στο χώρο που έβλεπα. Είχα κάνει την σύνδεση που ανέφερα στο ξεκίνημα από άλλο δρόμο, από άλλη μεριά.

Πολλές φορές τα πράγματα έχουν άλλη εξέλιξη, άλλη τροπή. Ακόμα και μια μέρα με πολύ ομίχλη μπορεί να βρεθεί δρόμος που σε άλλες συνθήκες δεν θα παρατηρούσες. Αυτό γίνεται όταν οι αισθήσεις δουλεύουν στο μέγιστο βαθμό για να παράγουν έργο, στην προκειμένη περίπτωση η ανάγκη προσοχής λόγω της ομίχλης δεν άφησαν περιθώρια για λοξοκοιτάσματα. Σε άλλη περίπτωση, μια μέρα με καλό καιρό μπορεί ο εστιασμός να δίνονταν στον ίδιο τον καιρό και έτσι να να χάνονταν το καινούργιο.

Σε πόσα άλλα πράγματα στην καθημερινότητα μας συμβαίνει αυτό αναρωτιέμαι. Δεν αναφέρομαι σε τοπία και χώρους που δεν παρατηρούμε και είναι κομμάτια της καθημερινότητάς, των απλών καθημερινών διαδρομών μας. Σκέφτομαι συμπεριφορές και σχέσεις που διαμορφώνονται, που φτιάχνονται ή ''χαλιούνται'', που προβληματίζουν ή προσπερνούνται δίχως να δίνεται βάση, δίχως να δίνεται νόημα, δίχως να δίνεται ουσία, δίχως να επιτυγχάνεται η εξέλιξη, το ''προχώρημα'', το καινούργιο και ταυτόχρονα ανανεωτικό.

Κι αν σκεφτούμε δεν είναι μόνο ο εστιασμός που γίνεται ή όχι. Είναι και ο τρόπος που προσεγγίζουμε τα πράγματα. Ο δρόμος για να μιλήσω δρομικά που επιλέγουμε, συνειδητά ή μη να κινηθούμε για να φτάσουμε, για να αγγίξουμε, ότι μπορεί να 'ναι αυτό για τον καθένα. Γιατί τελικά δεν υπάρχει ένας δρόμος, δεν υπάρχει μια διαδρομή, υπάρχουν πολλοί δρόμοι, πολλές διαδρομές. Και βέβαια υπάρχει η διάθεση για να ανακαλύψεις πράγματα, και ακόμα πιο πριν απ' αυτό, αν υπάρχει η διάθεση να δοθεί η ευκαιρία για αναζητήσεις, για ανακαλύψεις, με σκοπό - αποτέλεσμα την επίτευξη στόχου ή στόχων. Η ίδια αυτή ενασχόληση ίσως σημαίνει την διακοπή μπλοκαρισμάτων - φραγμών που υπάρχουν. Άρα ερχομού κάτι καινούργιου, κάτι νέου.

....από που ξεκίνησα που έφτασα....

Οι τελευταίες γουλιές από το τσάι είναι δροσερές πια στην κούπα μου. ok!!! Όσο κινούμε έρχονται σκέψεις, συνεχώς....θα φτιάξω κι άλλο τσάι.