Ο λεκές

Από το efsyn.gr / Της Μαριαλένας Σπυροπούλου Ψυχολόγου - ψυχοθεραπεύτριας 05.01.2014
Η ηλικιωμένη οικοδέσποινα στο γιορτινό τραπέζι έστρωνε ένα παλιό αγαπημένο τραπεζομάντιλο. Θα υποδέχονταν τους δικούς τους, παιδιά και εγγόνια, και ήθελε να είναι όλα τέλεια το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Το είχε μοσχοπλύνει και το είχε καλοσιδερώσει, για να φιλοξενήσει στην πλάτη του τις πιατέλες με τα καλούδια που είχε ετοιμάσει. Ο άνδρας της όλη μέρα μουρμούριζε για τις υπερβολές και τις σπατάλες των ημερών, τον υλισμό και τον καταναλωτισμό, για τα φαγητά που πετιούνται στον κάδο των σκουπιδιών αφάγωτα, αδοκίμαστα.

«Σώπα», του λέει εκείνη. «Μη γρουσουζεύεις, μέρες που είναι, και μας βρει κάνα κακό, αλλάζει ο χρόνος, σε καλό σου», τον μαλώνει. Για μια στιγμή, το μάτι της πέφτει πάνω σε μια σκιά. Το βλέμμα της θολώνει. Πλησιάζει, κοιτάζει και ξανακοιτάζει το τραπεζομάντιλο, ανάβει το φως, σβήνει το φως, μήπως και της παίζουν παιχνίδια οι φωτισμοί και τη γελούν τα μάτια της. Δεν είναι πια και νέα. Το καλό τραπεζομάντιλο είναι λεκιασμένο. Με κάτι βαθύ, κόκκινο, παλιό, σαν τραύμα. Δεν πιστεύει στα μάτια της. Κοντοστέκεται και την πιάνουν τα κλάματα. Είναι και η φόρτιση των ημερών, η κούραση, η ορθοστασία από τα μαγειρέματα, πήγε και πολύ πρωί εκκλησία, οι αντοχές της δεν είναι ανεξάντλητες. Ο σύζυγός της πλησιάζει, αναρωτιέται γιατί κλαίει. «Βρε, μπας και είναι τα κρεμμύδια που καις;», τη ρωτάει. «Οχι -του λέει- πάνε οι ετοιμασίες. Το τραπεζομάντιλο είναι λεκιασμένο. Το έπλενα, το έπλενα, και αυτόν τον λεκέ δεν τον είχα δει. Αλλά αυτός επίμονος, ήταν εκεί, περίμενε να κάνει την εμφάνισή του, και μετά το σιδέρωμα, τώρα που έβαλα και τις πιατέλες πάνω στο τραπέζι. Βοήθα να τα πάρουμε από το τραπέζι να βάλω άλλο». «Δεν θα είσαι με τα καλά σου», της λέει εκείνος. «Μα τον Θεό, κουράστηκα. Δεν ξανακάνω τίποτα. Θα κάτσω στον καναπέ και δεν θα σηκωθώ μέχρι να μπει το 2014», της λέει ξαναμμένος. Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και τα κουδούνια χτυπούν σαν μανιασμένα. «Ηρθαν τα παιδιά σου», της λέει. «Παιδιά μας», του απαντά ενοχλημένη.

Η ώρα κυλούσε γιορτινά. Ετρωγαν, έπιναν, σχολίαζαν, πειράζονταν, γελούσαν και κάπου κάπου εκείνη έριχνε κλεφτές ματιές στον ακάλεστο καλεσμένο, στον λεκέ του τραπεζιού της. «Ολα θα ήταν τέλεια», μονολόγησε, «εάν δεν υπήρχε αυτός»… Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και μια εικόνα από τα βάθη της μνήμης της ξεπήδησε ολοκαίνουργια. Θυμήθηκε, ως εκ θαύματος, από πού ήταν ο λεκές. Πόσα χρόνια πίσω, θα ήταν νιόπαντρη, όταν της έκανε δώρο αυτό το τραπεζομάντιλο η πεθερά της.

Στο πρώτο τραπέζι ως παντρεμένη κόπηκε τόσο βαθιά στον καρπό, σαν να έπρεπε να δώσει φόρο αίματος για τον γιο που πήρε από την πεθερά. Θυμήθηκε και άρχισε να δακρύζει. Δεν ήταν πάντα ρόδινος ο γάμος. Ούτε ήταν πάντα ευτυχισμένη. Θυμήθηκε πόσες Πρωτοχρονιές έκανε μόνη της, πόσες είχαν αρρωστήσει τα παιδιά της, Πρωτοχρονιά ήταν που ξεψυχούσε και ο πατέρας της. Αλλά και άλλες Πρωτοχρονιές που τα παιδιά μεγάλωναν, ερωτεύονταν, παντρεύονταν, γεννούσαν. Πόσοι άνθρωποι μέσα σ” αυτά τα 40 χρόνια θα ήταν καλεσμένοι σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, εάν δεν είχαν φύγει από τη ζωή…

Ο λεκές σαράντα χρόνια έμεινε αναλλοίωτος, παρά τις επεμβάσεις καθαριότητας που είχε υποστεί. Και εμφανίστηκε σήμερα, να της θυμίσει κι άλλους λεκέδες, κι άλλες κηλίδες μνήμης, αίματος, πόνου και θλίψης.

Αλλά και χαράς. Μικρής, σύντομης, πλήρους, σαν το τραπέζι που είχε ετοιμάσει, σαν τις θέσεις που βρίσκονταν γύρω από το τραπέζι και περίμεναν αγαπημένους να καθίσουν.

Η μνήμη και το ασυνείδητό μας είναι άχρονα. Γι” αυτά είναι κάθε φορά Πρωτοχρονιά, είτε είμαστε 5 χρονώ, είτε 25, είτε 55, είτε 85. Πάντα κάτι σημαντικό στιγματίζει την ψυχή μας και χαράσσεται με τρόπο ανεξίτηλο. Κάθε πρώτη του χρόνου, κάθε αρχή, κάθε εξέλιξη έχει μέσα της και μια κηλίδα αίματος να μας θυμίζει από τι αναβλύζουμε. Τίποτα δεν χάνεται όσο περνούν τα χρόνια. Και όσο και να θέλουμε να τον εξαφανίσουμε εκείνο τον λεκέ από τη ζωή μας, αυτός θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει πόσο υπέροχα ανθρώπινα λυγίσαμε. Και πόσο υπέροχα ανθρώπινα θα ξανασηκωθούμε.

Καλή Νέα Χρονιά σε ένα άχρονο ταξίδι ζωής!
marialenas77@gmail.com

Σχόλια