Πολλές φορές αυτά που προηγούνται είναι πολύ καλύτερα από αυτά για τα οποία ετοιμάζουν όλο το σκηνικό. Όπως τα support group στις συναυλίες, μπορεί να 'ναι πολύ καλύτερα από το κυρίως όνομα της συναυλίας.
Στην Άνοιξη και στο Φθινόπωρο αναφέρομαι, κυρίως στο Φθινόπωρο που φέτος νομίζω έχει κρατήσει περισσότερο από άλλες χρονιές.
Είναι το φούντωμα, τα αρώματα, το καινούργιο που όλου πράγματος που στήνει το σκηνικό για το καλοκαίρι που έρχεται, είναι η γέννηση όλων που έρχονται ασταμάτητα, που τρέχουν σαν άγουροι έφηβοι που διψάν να ζήσουν δίχως άλλη σκέψη, δίχως άλλη επιλογή, δίχως δίχως.
Αυτό είναι η Άνοιξη.
Απ' την άλλη ο αποχωρισμός. Τα χρώματα που είναι έντονα πριν το τέλος, δίχως φασαρία και ιδιαίτερα αρώματα, δίχως ''φωνές'', δίχως δίψα για συνέχεια, σταθερά, σχεδόν ακίνητα, είναι εκεί και περιμένουν, μεστωμένα, κατασταλαγμένα, περιμένουν κι η όποια κίνηση εξαρτάται από τον αέρα και το νερό της βροχής που μπορεί να 'ρθει. Η συμφιλίωση με το τέλος που έρχεται, με το τέλος που να 'ναι η ίδια η ύπαρξή του. Φωτεινά χρώματα με θαμπό φόντο, σαν άλλοι ώριμοι έφηβοι, ή απλά σαν συνειδητοποιημένη υπερήλικες που τελειώνουν. Μήπως όμως δεν αλλάζουν τα πράγματα μετά από οποιοδήποτε τέλος;
Αυτό είναι το Φθινόπωρο.
Απλά, η αρχή αλλιώς...
Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από το f/b Eleni Papadopoulou
β.ψ.
Σχόλια