Από το whitecitynoise.blogspot.gr
Τι χρώμα έχουν άραγε τα μάτια του παραθύρου σου, όταν θολώνουν τα κρύα πρωινά του φθινοπώρου; Και σαν δάκρυα, σταγόνες πασχίζουν να κρατηθούν, μέχρι που εγκαταλείπουν και σε δευτερόλεπτα, το πάτωμα γεμίζει με μικροσκοπικές λίμνες. Χάνονται στα χιλιάδες μονοπάτια, στενές χαραμάδες και άνισες επιφάνειες που σχηματίζει ο γκρίζος τοίχος της πολυκατοικίας σου. Όλα θα καταλήξουν στην άσφαλτο, για να ταξιδεύουν στη σόλα κάποιου παπουτσιού ή να δροσίσουν ενα σκύλο που περνάει, διψασμένος. Ίσως πάλι στην αθώα πτώση τους, να πνίξουν κάποιο άτυχο έντομο ή να τα τινάξει βίαια, κάποιος ενοχλημένος περαστικός που βράχηκε ο ώμος του παλτού του. Μα όλα αυτά, είναι απλά ο τρόπος που έχει διαλέξει ο νέος Οκτώβρης να σε χαιρετήσει, ακόμη μια χρονιά. Πλησιάζει στο πρεβάζι του παραθύρου και ζητάει την προσοχή σου. Και εσύ με ένα δυσάρεστο και απαθές βλέμμα τον κοιτάζεις για λίγα δευτερόλεπτα και του γυρνάς την πλάτη, σαν να είναι κάποιος ανεπιθύμητος. Ποιος θα σε κατηγορούσε όμως; Aκόμη και ο Σεπτέμβρης μοιάζει πιο συμπαθητικός. Έρχεται να σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα και να σφραγίσει στο παρελθόν, όλες τις όμορφες αναμνήσεις, του τελευταίου καλοκαιριού.
Μετά από τις δέκα πρώτες μέρες όμως, δεν είναι και τόσο άσχημα. Το σώμα σου τον αφήνει διστακτικά, μα συνάμα θαρραλέα να περάσει και εσύ βρίσκεις προφάσεις για να κάνεις το ίδιο. Φοράς το μάλλινο κασκόλ σου και πίνεις ζεστό καφέ. Μετράς τις ομπρέλες στο δρόμο, κοιτώντας από το βρώμικο τζάμι του λεωφορείου. Εφτά μαύρες, πέντε κόκκινες και μια διαφανής. Άραγε που πουλάνε τέτοιες; Οι μόνες στιγμές που μπορείς να κάνεις, τόσο ανέμελες και απλοϊκές σκέψεις, στη νέα απαιτητική σου καθημερινότητα. Επιτέλους όμως μπορείς να δεις τους φίλους σου, που σκόρπισαν μόλις ο Ιούλης έκανε την εμφάνιση του. Επιστροφή στη βάση και κάθε καφετέρια έχει φορέσει τα καλά της, για να αποδείξει ότι αξίζει τα λίγα ψηλά σου. Λίγες ξύλινες καρέκλες σε ένα δροσερό στενό, δεν θα κάνουν την δουλειά αυτή τη φορά. Τα πάντα γύρω σου πασχίζουν να αποκτήσουν μια ταυτότητα και εσύ το ίδιο, ψάχνεις το μέρος που θα σε κάνει αυτό που φαντάζεσαι τον εαυτό σου, τη νέα χρονιά.
Και κάπου εδώ χάνομαι στο μουντό μπλε που καλύπτει τη πόλη, χωρίς να ξέρω τι πρέπει να ψάξω και με ποιους. Γιατί όλοι οι φίλοι μου έχουν φύγει, μα είναι ακόμη δίπλα μου. Όχι, δεν έχω χάσει τα λογικά μου, απλά ίσως εμείς να έχουμε χάσει επαφή. Όχι, το τηλέφωνο μου ή τη διεύθυνση τους. Είναι κάτι άλλο βαθύτερο, που δεν μπορείς να το γράψεις σε λεπτές σελίδες ή να το αποθηκεύσεις στη μνήμη ενός υπολογιστή. Και δεν είναι πως δεν νοιάζομαι ή δεν με σκέφτονται. Απλά νιώθω την απόσταση, όταν βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι. Ανάμεσα στα χαζά αστεία και τα πειράγματα υπάρχουν αυτές οι στιγμές σιωπής. Έστω για δευτερόλεπτα και σκέφτεσαι ότι πρέπει κάτι να πεις, μα τίποτα αληθινό δεν βγαίνει. Και πίνεις πιο γρήγορα από την κούπα σου. Κοιτάς νευρικά τους άγνωστους γύρω, λες και περιμένεις κάποιον. Και το κινητό σου δεν προσπαθεί να σου κρύψει μηνύματα και να σβήσει κλήσεις, για να το κοιτάς ενοχικά, κάθε πέντε λεπτά. Γιατί να υπάρχει αυτή η αμηχανία; Είσαι ανεπιθύμητος ή μήπως έχουν γίνει αυτοί για σένα;
Μα κανείς μας δεν πρόλαβε να καταλάβει τι συνέβη, μέχρι που ξύπνησες ένα πρωινό και απλά κάτι είχε αλλάξει . Όπως το φθινόπωρο καταβροχθίζει σιγά σιγά το καλοκαίρι και εσυ πρέπει να καταχωνιάσεις τα κοντομάνικα σου, στο πάνω ράφι της ντουλάπας κατεβάζοντας τα χοντρά, γιατί χθες είχε ζέστη και σήμερα έχει κρύο. Όλα αλλάζουν, έτσι είμαστε και εμείς. Και δεν μπορώ να μείνω γυμνός σκεπάζοντας μας, με τις περσινές αναμνήσεις για να κρατήσω ζεστό, κάτι που έχει παγώσει επειδή εμείς το αφήσαμε έξω στο κρύο. Ή για να είμαστε πιο ειλικρινείς, δεν θέλω. Γιατί το παρελθόν είναι η μόνη κλωστή, που πασχίζει να μας κρατήσει κοντά. Σύντομα θα κοπεί και θα βρεθεί στο έδαφος, σαν μια σταγόνα νερού από αυτές που φέρνει κάθε χρόνο, ο Οκτώβρης. Μπορώ να το δω στα μάτια αυτών, που πριν ένα χρόνο θεωρούσα σημαντικούς και τώρα δεν αναγνωρίζω. Τι χρώμα έχουν τα μάτια τους; Δεν μπορώ να το ξεχωρίσω, όλα μοιάζουν ίδια. Ίσως πρέπει όλοι να ψάξουμε, για κάτι διαφορετικό. Αν παρατήσεις κάτι καινούργιο, ανάμεσα στη σκουριά και τη σκόνη, σύντομα θα γίνει και αυτό ένα με τα πάντα γύρω του. Είμαστε πολύ νέοι ακόμα, για να καταντήσουμε έτσι.
Σχόλια